Një mësues, dikur foli në një mbrëmje të shkollës me rastin e krishtlindjes. Ai filloi duke u tërhequr fëmijëve vëmendjen tek një grumbull sendesh në një tavolinë. “Të gjitha gjërat në këtë grumbull,” ai u tha, “janë gjëra që na kujtojnë për krishtlindjen.”
Në majë të grumbullit ishte një stoli dhe një copë letre vezulluese. “Këto na kujtojnë pemën e krishtlindjes.” Menjëherë poshtë tyre në grumbull ishte një shkop karameleje. “Kush mund të festojë krishtlindjen pa këto?” pyeti ai me buzëqeshje.
Një nga një ai kaloi përmes grumbullit, duke hequr sendet. Dhe ai u kërkoi fëmijëve, që për çdo send që ai të ngrinte lart, ata të thirrnin se çfarë ishte: biskotat e krishtlindjes, një plak i Vitit të Ri, drerë, një njeri prej dëbore, drita për pemën, letra me shumë ngjyra për të mbështjellë dhuratat, shiritat dhe fjongot, dhurata të madhësive të ndryshme.
Madje kishte edhe një slitë të vogël me zile. “Jingle Bells,” thirrën fëmijët plot entuziazëm. Kur mësuesi iu afrua fundit të grumbullit, ai mbuloi gojën me dorë, sikur të ishte i habitur, dhe thirri, “Doni të shikoni këtë? Çfarë kemi këtu?” Ndërsa fëmijët u shtynë duke rrethuar tavolinën, mësuesi u tërhoq anash që të gjithë të mund të shihnin.
Atje, në fund fare të grumbullit, sendi i fundit që kishte ngelur për t’u parë ishte piktura e një bebi në një grazhd. Ajo ishte mbuluar nën të gjitha sendet e tjera. “Si mendoni ju për këtë?” pyeti mësuesi. “A duhej të rrinte kështu bebi Jezus, në fund të grumbullit?” “Jo,” u përgjigjën ata. “Ai duhej të rrinte në majë!” “Po pse?” mësuesi donte të dinte.
“Sepse krishtlindja është ditëlindja e Jezusit!” thanë ata njëzëri. Tani ishte koha që mësuesi të shpjegonte. “Fëmijë, të gjitha gjërat në këtë grumbull mund të na sjellin shumë kënaqësi. Por ne duhet të ruhemi që të mos mbulojnë dhe fshehim Jezusin sepse pa fëmijën e shenjtë Jezus, nuk ka krishtlindje.
Gëzimi i vërtetë i krishtlindjes është fakti që Jezu Krishti ka lindur për ne dhe që ai u bë shpëtimtari ynë, duke dhënë jetën e tij për mëkatet tona. Pa të, këto gjërat e tjera nuk kanë vlerë.”
