Nuk jam racional, sepse besoj në ekzistencën e botës frymërore.
Jam naiv, sepse besoj se ia vlen t’u bësh të mira të tjerëve.
Kam tendenca anti-shkencore, se them që na krijoi Zoti, e që nuk evoluam rastësisht.
Jam i prapambetur, se dua të mbroj moralin e familjes.
Bëhem i çuditshëm, se vendos raporte korrekte me gjininë e kundërt.
Jam budalla, sepse nuk përfitoj nga pozita që të bëj korrupsion. Madje jam i keq, sepse nuk e ndihmoj tjetrin të vjedhë.
Jam emocionalisht i dobët, sepse e ndiej nevojën të mbështem shpirtërisht diku.
Shikoj iluzione, se them që e drejta do të shpërblehet në fund edhe e padrejta dënohet nga Zoti.
Më kanë shplarë trutë, se mendoj se pas kësaj jete ka diçka tjetër.
Jam mendjemadh, se i shmang ato kafet ku dominojnë bisedat vulgare.
Vras mendjen kot, se shqetësohem për sjelljen time, mos i kam bërë dikujt keq.
Vuaj nga fiksime, sepse i lutem Zotit të më falë mëkatet.
Jam frikacak, se nuk shaj atë që më shan.
Jam intelekualisht i pafalshëm, se e marr seriozisht Biblën.
Harxhoj kohën kot, se shkoj në kishë.
Jam filozofikisht i paaftë, sepse nuk pranoj që çdo gjë është relative. Bile, kam paturpësinë të them që Jezus Krishti është i vërteti.
E me sa duket, kam mungesë tolerance, se nuk aprovoj gjithë fetë e tjera.
Ore, mik! Sa shumë që ke thënë për mua. E shikon që edhe unë s’po ta prish? Po t’i mbledh në një vend, për ta pasur më kollaj. Sot s’po bëj debat. Unë jam… si të duash ti. Si të duash ti, po të them! Por nëse mbarove me mua, ti kush je?
