Një nga kujtimet e mia më të dashura ka të bëjë me një krishtlindje kur dhurata e vetme që kam marrë ka qënë familja ime. Ishte muaj tetor kur nëna ime lindi vëllain tim të vogël, Riki. Kur ajo e solli në shtëpi nga spitali, e vuri në prehërin tim, duke më thënë: “Unë ju premtova një vëlla të vogël, dhe ja ku është.”
Çfarë nderi! Unë isha fëmijë vet por asnjë nga miqtë e mi s’kishte një vëlla të vogël. Sigurisht që nëna nuk ka dashur të thotë që më përkiste mua fëmija, por unë kështu i interpretova fjalët e saj, dhe dashuria e mbushi zemrën time për ate krijesë të vogël në krahët e mi. Që nga ajo ditë, kaloja orë të tëra duke studiuar fytyrën e rrudhur të Rikit, ose duke luajtur me gishtat e tij të vogla.
I mrekulluar nga bebja im i vogël ai më dilte edhe natën në ëndërr. E argëtoja me këngë dhe i thoja pa pushim sa e doja. Ai gërgulisej për mua, dhe unë kënaqesha me çdo veprim dhe shprehje të tijën. Riki kishte qëndruar në shtëpi me ne vetëm disa javë, kur atë e kapi nje kollë.
Zhurma e frymëmarrjes së tij u bë më e cekët, i rridhte hunda dhe sytë i lotonin. Ai flinte më shumë se sa kishte fjetur më parë, dhe unë i ulesha me padurim pranë duke pritur që ai të zgjohej. Një mëngjes e kam gjetur krevatin e tij bosh. Unë u ktheva në dhomën tjetër dhe i ulërita motrës se dikush e kishte vjedhur fëmijën tim.
Motra ime më mori në krahë dhe më shpjegoi se Riki kishte shkuar në spital për t’u bërë më mirë, por do të vinte përsëri në shtëpi së shpejti. Prej atij çasti, motra ime 12-vjeçare përgatiste ushqimet tona, ndërsa mamaja dhe babai kalonin orë të pafundme në spital, duke qëndruar mbi foshnjën me pneumoni.
Unë dëgjova pëshpëritjen e bisedave ne telefon me fraza të tilla si “pak shpresë,” “të vjen keq,” “po humbet,” dhe “kaq i vogël.” Një mbrëmje dhjetori, babai na mblodhi bashkë; dy motrat e mia, vëllain tim të madh, dhe mua. U ulëm në një gjysmërreth në dhomën e ndenjes rreth pianos së babait, ashtu si uleshim kur familja këndonte. Babi u ul në stolin e pianos, si zakonisht, por përballë nesh jo në drejtim të tastierës. “Do të na duhet të shtrëngojmë rripin,” na tha neve.
Menjëherë mendova për veshjet që mamaja më qepte mua dhe pyesja veten përse unë duhet t’i lidhja më fort? Shikoja me vëmendje babain dhe përpiqesha ta kuptoja. Ndërsa babai na fliste, sytë e tij u mbushën me lot. Unë kurrë s’e kisha parë të qante më përpara, dhe u ndjeva i hutuar nga pamja e tij. “Nuk duhet të presim ndonjë dhuratë këtë vit. Në qoftë se vëllai yt shpëton, do të jetë e mjaftueshme për krishtlindjet”, tha babi. “Ne të gjithë duhet të jemi të kënaqur për ato që kemi dhe le të lutemi qe bebja do të kthehet në shtëpi së shpejti, i fortë dhe me shëndet të mirë.”
Unë nuk mund të kuptoja mirë atë që babai im po perpiqej të na tregonte. Më mungonte shumë vëllai im i vogël, por përse festat do të ishin më pak të bujshme. Si mundet që sëmundja e vëllait tim të ndikojë te Krishtlindje? Plaku i Vitit të Ri kishte mbushur gjithmonë çorapet tona me gjera të mira. Asgjë nuk mund të ndryshojë atë. Qëndrimit në spital i Rikit ndryshoi shumë gjëra.
Babai nuk solli në shtëpi një pemë krishtlindjeje. Mamaja nuk ishte të zbukuronte shtëpinë. Çdo natë ne fëmijët hanim atë ushqim të thjeshtë ndryshe nga ato që gatuante mamaja zakonisht. Bisedat në darkë kishin disa të qeshura, por jo si ato të qeshura kur gjithë familja mblidhej së bashku. Me kalimin e ditëve, unë kisha frikë të pyesja për vëllain tim. Nuk përmendej emri i tij shumë.
Heshtja kishte zëvendësuar zhurmën që më përpara mbushte shtëpinë tonë. Nëna dhe babai qëndronin më shumë në spital në prag të krishtlindjeve. Nën mbikëqyrjen e vëllait tim të madh unë i vara çorapet festive te oxhaku – duke përfshirë edhe një për Rikin – duke vendosur një emër në krye të secilit. Edhe pse ne nuk kishim një pemë dhe zbukurime të tjera, e dija që Plaku i Vitit të Ri do të kujdesej për mbushjen e çorapeve tona.
Ra zilja e telefonit herët në mëngjesin e Krishtlindjeve. Babai kërceu nga shtrati për t’iu përgjigjur. Babai im gjithmonë fliste me zë të lartë në telefon, sikur donte të siguronte që zëri i tij do të udhëtonte në distanca të gjata. Nga dhoma e gjumit kam dëgjuar im atë të thotë: “Çfarë? Ai është mirë?”
Pastaj me të bëritur na përcolli lajmin të gjithëve: “Doktori thotë se mund të sjellin në shtëpi Rikin!” “Lavdi Zotit!” Tha gjyshja që po rrinte me ne atë ditë. Nga krevati im pranë dritarës së dhomës së gjumit, unë e pashë babain që nxitoi për të hipur në makinë, unë kurrë nuk e kisha parë atë aq të lumtur. Edhe unë u ndjeva plot gëzim.
Ajo ishte një ditë e mrekullueshme! Vëllai im së shpejti do të kthehej në shtëpi, dhe dhuratat e Babagjyshit na prisnin poshtë te oxhaku. Unë zbrita në kuzhinë dhe ia drejtova sytë oxhakut. Mbeta gojëhapur! Çorapet ishin të varura pikërisht siç i kishim lënë në darkë, të pambushura dhe pa dhurata. Pas meje, degjova disa hapa . Unë u ktheva për të gjetur Benin, vëllain tim dhjetëvjeçar.
Ishte ende në pizhamet e tij. “Nuk ka asgjë atje,” qava unë. Ai vuri dorën mbi shpatullat e mia dhe më pyeti: “A i ke parë më nga afër?” I tregova se mund të shoh që nuk kanë gjë pa u afruar më shumë. “Ja, të shikojmë tha”. Ai shkoi te oxhaku dhe tërhoqi një fletë nga çorapja ime. Duke fërkuar hundën e pyeta: “Çfarë do të thotë?” Ai lexoi për veten e tij letrën dhe tundi kokën. I lëviza më pranë, kurioz.
Ai më vuri në dukje rreshtat që në mënyrë të dyshimtë ngjanin me shkrimin e tij. “Kjo shpjegon gjithçka”, më tha. “Çfarë?” I pyeta. Beni e pastroi fytin dhe tha: “Shkruhet m’u këtu: ‘Këto çorape mund të duken bosh, por ato janë të mbushura me dashuri.
