Vdekja e Stalinit
Sipas Svetlanës, ndërsa lëngonte për vdekja në shtrat, i sfilitur prej halucinacioneve tmerruese, Stalin papritmas u ngrit dhe rrinte ulur në shtrat, shtrëngoi grushtin drejt qiellit, ra përsëri mbi jastëkun e tij, dhe vdiq. Ironia e pabesueshme e gjithë jetës së tij, është se dikur Jozef Stalini ka qënë duke u përgatitur për shërbesën fetare në një shkollë kishtare. Me të ardhur në një moshë pak më të madh, ai u shkëput në mënyrë vendimtare nga besimi në Perëndinë.
Malkolm Muggeridge, letrar anglez.
“Me forcat tona”
Dikur mendonim se politika do të ndryshonte faqen e shoqërisë. Ishte pikërisht kjo ajo që do ta ndreqte botën – edukimi, kultura, shkenca. Jo feja apo Bibla, por njohuria dhe shkenca.
Parulla jonë ishte “Me Forcat Tona”. Me forcat tona do të krijonim një botë më të mirë. Me forcat tona do të krijonim një botë të përsosur. Por ku jemi tani? Si është realiteti? E vërteta është se përpjekjet tona kanë dështuar plotësisht. Përse po rrëzohet shoqëria përpara syve tanë?
Nga lind ligësia dhe korrupsioni, narkomania dhe alkoolizmi, imoraliteti dhe prishja e familjes? Cili është shpjegimi? Vallë a nuk janë këto simptomat e një sëmundjeje në ndërgjegjen e një populli?
Le ta theksojmë se nuk është çështja ekonomike apo politike; nuk është problem i nivelit të ulët arsimor as i mungesës se arritjeve në fushën shkencore, as edhe problem i shkaktuar nga rrethanat e këqija në të cilin ndodhet njeriu. Para së gjithash, problemi i njeriut është problemi i shpirtit.
Dr. M.Lloyd Jones, mjek dhe predikues.
Zanafilla e së keqes
Unë kam harxhuar gati pesëdhjetë vjet në punë duke studiuar historinë e Revolucionit tonë. Gjatë këtij procesi, kam lexuar me qindra libra, kam mbledhur qindra dëshmi personale, dhe tashmë kam dhënë si kontribut tetë vëllime të miat në përpjekje për të pastruar plehrat që i ka lënë ajo përmbytje e madhe shoqërore.
Por po të më pyesnin sot për shkakun kryesor të revolucionit shkatërrimtar që ka gëlltitur afro gjashtëdhjetë milionë nga populli ynë, nuk mund të shprehesha më saktësisht sesa të përsërisja që: “Njerëzit kanë harruar Zotin; ja përse e gjithë kjo ka ndodhur.”’
Aleksander Solzenicin, disidenti i famshëm rus.
Zbulim i papritur
Në vitin tim të njëzeteshtatë, ndërsa udhëtoja në metron e Leningradit, më pushtoi një dëshpërimi aq i madh saqë jeta duket që ndaloi menjëherë, duke shpartalluar krejtësisht të ardhmen, le pastaj ndonjë farë kuptimi. Befas, krejt vetiu, mu shfaq një frazë: pa Perëndinë jeta nuk ka kuptim. Duke e përseritur, iu ngjita frazës sikur të ishte një shkallë lëvizëse, dola nga metroja, e në dritën e Perëndisë vazhdova të jetoj. Besimi është e vetmja e vërtetë dhe më e rralla e dhuratave.
Andrei Bitovi, shkrimtar rus në periudhën komuniste.
