Sa kollaj që zgjohen ndjenjat anti-fetare në Shqipëri! Mjafton të dalë në shtyp një lajm i kobshëm me konotacione religjioze dhe menjëherë fillon e derdhet vrer. Dalin në media këta që i japin vetes kompetencat edhe të prokurorit edhe të gjykatësit. Edhe pasi e gjejnë fajtorin që duan, e pushkatojnë me fjalë në sytë e publikut ndërsa i kërkojnë shtetit të rifillojë luftën kundër fesë.
Janë ca tipa, që nuk i intereson e vërteta, as durojnë sa të bëhet një hetim i mirëfilltë, por të krijojnë përshtypjen sikur gëzojnë që u ka ardhur rasti të shfryjnë mllefin kundër fesë, dhe ndoshta kundër Zotit.
Nuk dua të merrem me tragjedinë e tjetrit. Por në të njëjtën kohë, si mund të rrijë heshtur kur kakofonia e mediave mbyt zërin e arsyes dhe shpërndan lajme të rreme në adresë të besimit?
Kushdo që merr pjesë në një komunitet fetar në Shqipëri e di që duhet të përballet me paragjykime nga shoqëria, dhe ndonjëherë nga familja, ngaqë e merr seriozisht besimin e tij.
Ka disa që hiqen si liberalë, si tolerantë (edhe kur vjen fjala për veprime imorale janë vërtetë tolerantë) por kur bëhet fjala për Zotin sikur i zë alergjia dhe fillojnë të hidhen andej-këndej në biseda, ose shndërrohen krejt, e duke humbur kthjelltësinë flasin me gjuhën e diktatorit. Hajde pastaj të bësh një diskutim serioz me ta!
Nuk e dini që shumë prej figurave më të respektuara në historinë shqiptare kanë qenë fetarë? Pal Ëngjëlli ishte klerik. Marin Barleti prift katolik. Pjetër Budi ishte peshkop. Frang Bardhi ipeshkëv. Pjetër Bogdani gjithashtu peshkop. Për të vazhduar me rilindasit e të gjitha traditave që ishin përgjithësisht praktikantë të fesë. Qysh atëherë propagandohet akoma që feja qenka e dëmshme për shoqërinë shqiptare? Po të mos kishin pasur ndjenja fetare të sipërpërmendurit as që do kishin pasur ato ndjenja atdhedashëse kaq të forta!
Mirëpo, ekziston një mentalitet në vendin tonë që thotë “mos u merr shumë me fenë” ose “beso, por mos beso shumë”. Dhe ideja e këtyre këshillave, gjoja dashamirëse, është që ata që merren me fenë mund të humbasin mendjen dhe të bëhen një rrezik për veten. Kjo është një shpifje e tipit komunist. Është një e pavërtetë që është absurde dhe lehtësisht e kundërshtueshme.
Padyshim që ka individë në shoqëri, të cilët janë fatkeqësisht të dobët mendërisht dhe të prirur të keqkuptojnë jo vetëm mësimet e fesë, por çfarëdolloj mësimesh të tjera dhe të kalojnë në gabime të rënda. Të marrësh këta njerëz si shembuj të atyre që janë besimtarë duke thënë “shiko çfarë të bën besimi” është njësoj si t’u thuash njerëzve që nuk duhet të lahen në det se qenka mbytur një njeri në lumë.
Besimi te Zoti, është ndër ato gjëra pozitive që u jep shpresë njerëzve të përballin të sotmen. Janë me mijëra dhe mijëra njerëz (vetëm në Shqipëri flas) që në momentin e dëshpërimit (kur dhe mund ta kishin humbur fare) i janë lutur Zotit dhe kanë gjetur forca të reja për t’u ngritur dhe për të vazhduar jetën. Besimi i mirëfilltë pra, jo vetëm që nuk e shtyn njeriun drejt së keqes, por e largon prej saj.
Sigurisht që jo të gjitha sektet fetare janë për t’u admiruar. Por kaq e vështirë është të bëhet dallimi midis feve të ndryshme, midis organizatave të ndryshme në bazë të asaj që thonë ose bëjnë? Por që të ngrihet ajo media që përcjell nëpërmjet telenovelave skena vetëvrasëse çdo ditë, e të shpërndajë raportazhe sensacionale duke i akuzuar fetë në Shqipëri që po i mësojnë njerëzit t’i bëjnë dëm vetes është kulmi i hipokrizisë. Dhe po e njëjta media që i bombardon njerëzit me lajme të zeza 24 orë, të hidhet kundër fesë sepse predikon që pas kësaj jete ka shpresë për një tjetër, është e papranueshme.
