Home Blog Page 23

Bibla sipas Hollivudit

0

Kinematë botërore po shfaqin filmin artistik “Son of God” (Biri i Perëndisë) një dramatizim i ri i historisë së ungjillit. Që kur Hollivudi prodhoi filmin e tij të parë për jetën e Krishtit në vitin 1927 (me emrin “Mbret i Mbretërve”) janë zhvilluar debate të forta rreth portretizimit të kësaj figure të shenjtë. Kjo nuk ka penguar prodhimin e dhjetra filmave artistike për jetën e atij personi që mund të konsiderohet më i veçanti në histori.

Filmi i ri “Biri i Perëndisë” është fryt i serisë së dokumentareve 10 orëshe “Bibla” e prodhuar nga History Channel në Shetet e Bashkuara të Amerikës. Filmi, pra, është në një farë mënyre redaktimi i skenave më të pëlqyera të kësaj serie televizive. Studio “Fox” në reklamën e tyre pretendojnë që shfaqje e këtij filmi në kinema është një ngjarje e madhe mediatike, dhe e quajnë përjetimin e filmit “bindës, të fuqishëm, dhe frymëzues”.

Studio “Fox” na siguron gjithashtu që filmi është “xhiruar në lokalitete ekzotike, aktorët kanë dhënë përformanca të fuqishme, efektet speciale janë rrezatuëse dhe muzika orkestrale (që e shoqëron filmin) është e pasur.” Kritikët e filmit nuk janë aq të sigurtë. Është vrejtur që bashkëbisedimet midis “Jezusit” dhe personazheve të tjera janë të cekta, si nga përmbajtja ashtu edhe nga cilësia e aktrimit.

Kritikët nuk kanë pëlqyer faktin që janë përzgjedhur fragmentet më të thjeshta të ungjillt, ato që nuk kërkojnë shpjegime, ndërkohë që ngjarjet më të komplikuara dhe më ngacmuese janë lënë në harresë. Jezusi i këtij filmi, pra, lidh disa miqësi, bë disa mrekulli, dhe pastaj kryqezohet nga disa njerëz që janë të inatosur me të.

Por Jezusi i Biblës është një figurë më komplekse sesa kaq. Ai shoqërohet me njerëz mëkatar, me gra famkeqe, me lebrozë, dhe me ata që konsideroheshin tradhtar nga fetarët e asaj kohe. Jezusi gjithashtu predikoi një mesazh që sfidonte thellë ndjeksit e tij. Ai u tha të ndihmonin të varfërit, të burgosurit, dhe të sakrifikonin gjerat materiale për të mirën etë tjerëve. Ai provokoi drejtuesit e popullit, e humbi durimin me ata që shisnin në tempull, madje e lavdëroi samaritanin e urryer në sytë e judenjve.

Më problematike për besimtarët e krishterë është fakti që ky film devijon shpesh nga historia e Jezusit siç e kemi të regjistruar në faqet e Biblës. Lexuesi i rregullt i Biblës nuk ka si të mos vërë re rastet kur skenografisti e modifikon historinë origjinale. Marrim, për shembull, ngatërresën që është bërë me skenën e filmit kur Pjetri merr thirrjen për të qënë dishepull i Jezusit.

Ungjilli tregon që Pjetri nuk ishte vetëm me Jezusin në varkë kur mrekullisht u kap një sasi e madhe peshqish, dhe që ky në fakt nuk ishte aspak momenti që Pjetri u thirr si dishepull i Jezusit. E vërteta është se ky ishte një moment reflektimi për Pjetrin, sepse thirrjen e kishte marrë që më përpara.

Ngatërresa të tilla janë të shumta. Është normale për besimtarët të pyesin se përse regjisorët bejnë ndryshime të tilla. Është vështirë të besojmë që ata nuk e kanë kuptuar tekstin origjinal të Biblës. Të bën të mendosh se atyre u duket se janë kompetent të përmirësojnë tekstin e ungjillit duke e ndryshuar ate. Diçka që është komentuar pozitivisht nga disa kritikë është rëndësia që i jepet ringjalljes së Jezusit në këtë film. Edhe pse ringjallja është një element kyç në historinë e Krishtit, filmat e tjerë shpesh e kanë menjanuar, apo trajtuar në mënyrë të përshpejtuar.

Mëgjithatë, duhet theksuar që Hollivudi ka prodhuar një film për jetën e Jezusit që është shumë i cekët dhe që tjetërson shumë detaje. Kritika e fundit që i bëhet këtij filmi është të pyesim se ku shkoi mesazhi i shpëtimit që është aq thelbësor në veprën e Jezus Krishtit? Regjisorët dhe autorët e filmit i kishin të gjitha mundësitë të përcillnin domethënien e jetës dhe vdekjes së Krishtit, por nuk e realizuan.

Edhe pse një besimtar që e shikon këtë film mund të preket prej saj, kjo ka të bejë më shumë me faktin se ai e di tashmë domethënien e saj që po shfaqet para syve të tij. Në rastin e jobesimtarit, dyshohet nëse ai mund të kuptojë rëndësinë e veprës së Jezusit vetëm me shikimin e këtij filmi.

Pyetje si: “Përse lindi Biri i Perendisë në tokë?” “Përse vdiq Krishti në kryq?” “Si na shpëton Jezusi?” janë lënë mënjanë, ndofta nga meraku se kufizohet tregu i filmit. Dhe ai mesazh që jepet është i pjesshëm. Personazhi i Jezusit na flet gjatë filmit, “Unë jam rruga, e vërteta dhe jeta,” por nuk e dëgjojmë të thotë “askush nuk vjen te Ati përveçse nëpërmjet meje”.

Sigurisht që nuk pritet që filmi të trajtojë çdo aspekt të jetës së Jezusit, por të paktën një film i tillë duhet të nxirre në dritë pjesët më thelbësore të saj. Si shumë filma të tjera për Jezus Krishtin, edhe ky film ndalet te udhëkryqi ku duhet të zgjedh midis rrugës së dëfrimit të shikuesit apo informimit të drejt të tij.

Unë mendoj se është zgjedhur ajo e para. Si do të reagojë publiku ndaj filmit? Shenjat e para janë që një pjesë e publikut, kryesisht pjesa fetare, janë të kënaqur me një film që paraqet Jezusin në stilin modern. Ndofta kjo na mëson diçka më shumë për publikun sesa për vlerën e filmit.

Çmimi për kontributin shpirtëror

0

Disidenti çek Tomas Halík fitoi Çmimin Tempelton për vitin 2014, me një vlerë monetare prej 1.3 million Euro. Filozofi çek ecën në gjurmët e Nënë Terezës që fitoi këtë çmim në vitin e inaugurimit të tij në 1973. Profesor Halík ishte një student jashtë shtetit në kohën e revoltës çeke kundër komunizmit në vitn 1968.

Ai u kthye në vendlindje për të punuar për lirinë e vendit të tij. Pasi mbajti një fjalim mbi temën “Të vërtetën ” gjatë diplomit të tij me gradën e dokturaturës në vitin 1972, ai u denoncua si “armiku i partisë,” dhe iu hoq e drejta të jepte mësim. Edhe pse i rritur në sistemin komunist, që në moshë të re ai përqafoi besimin e krishterë duke u bërë një kundërshtar i komunizmit.

Ai studioi teologji në mënyrë klandestine duke u emëruar prift në një ceremoni të fshehtë në vitin 1978. Tomas Halík i shërbeu kishës së fshehtë ndërsa punonte të punëra të tjera, sidomos në fushën e rihabilitimit të të droguarve. Pas rënies së komunizmit ai ka punuar për forcimin e mirëkuptimit në botën fetare.

Çfarë është çmimi Templeton? Ky çmim u krijuar në vitin 1972 nga filantropisti Sir John Templeton, i cili ndjeu që çmimet nobel nënvlerësojnë kontributët shpirtërore për njerëzimin dhe donte ta korrigjonte këtë. Kjo është edhe arsye që vlera monetare e këtij çmimi është gjithmonë më e madhe nga ajo e çmimit Nobel.

Ky çmimi i jepet çdo vit një person të gjallë, i cili konsidërohet të ketë dhënë një kontribut shumë të madh në nxitje të vlerave shpirtërore. Ky çmim iu dha nëne Terezës gjashtë vjet përpara se ajo të fitonte çmimin nobel për paqen. Ajo u vlerësua atëherë nga Fondacioni Tempelton për përpjekjet e saj të jashtëzakonshme për të ndihmuar të pastrehët dhe fëmijët e vafër të Kalkutës, një punë që frymëzoi milona të tjerë në të gjithë botën.

Ç’është Pashka?

0

Pashka është festa që na kujton dy veprat e medha të Jezus Krishtit.

E para vdekja e tij për mëkatet e popullit të tij të humbur, dhe e dyta ringjallja e tij prej së vdekurish, duke treguar se ai triumfoi mbi vdekjen dhe është i aftë të shpëtojë të tjerët. Kjo festë merr forma të ndryshme në vende të ndryshme, duke qënë se feja e krishterë është përhapur në të gjithë botën sot.

Thelbi i festës është që njeriu të besojë në Jezus Krishtin, i cili është shpëtimtari që dërgoi Zoti në botë për ne. Jezus Krishti u ofron jetë të re të gjithë atyre që i drejtohen atij për ndihmë. Festa e Pashkës shpeshherë shoqërohet me këngë. Kënga “Dashuri sa Oqeani” është një nga vjershat më të pëlqyera me tematikën e Pashkës.

Dashuri Sa Oqeani

Mirësi porsi lumenjt,

Kur Princ i jetës derdhi,

Si shpengim gjakun e shtrenjtë,

Dashurinë kush ia harron?

Kush ndalon s’lëvduari?

Ai kurr’ s’mund të harrohet,

Sot edhe në përjetsi.

Mbi atë mal’ të kryqëzimit,

Burimet shpërthyen fort,

Përmes digave të mëshirës,

Rrodhi dallgë e madh’ e gjerë

Hir dhe dashuri si lumë,

Derdhur pa pushim nga lart,

Paqja dhe drejtësia e qiellit,

Puthën botën e mëkat.

T’i Festosh Pashkët Me Frikë

0

Sipas shtypit të jashtëm (Gazeta Daily Mail dhe Uashington Times) udhëheqësi suprem i Kores së Veriut sapo ka udhëruar ekzekutimin e tridhjetë e tre besimtarëve të krishterë vetëm për shkak të besimit të tyre. Këta të fundit u arrestuan për shkak të kontaktit të tyre me një misionar nga Korea e Jugut, Kim JungUook, i cili u arrestuar vitin e kaluar.

Liria e besimit është gëzuar për 23 vjet në Shqipëri, çka mund të na bëjë të mendojmë që kjo është normale për gjithë botën. Por raportet e shoqatave humanitare kohët e fundit na kanë vënë në dijeni të rritjes së përsekutimit të besimtarëve nëpër botë, madje ndalimin total në disa prej këtyre vendeve edhe të festimit të Pashkës.

12 vjetët e fundit, Koreja e veriut ka qënë vendi nr. 1 në botë për persekutimin e besimtarëve. Është një shtet tërësisht komunist, i vetmi në botë që ngjan me Shqipërinë ish-komuniste, ku çdo lloj praktike besimi është e ndaluar dhe ku kërkohet adhurimi i udhëheqësit të vendit. Vendi ka afërsisht 300 mijë të krishterë. Besohet se më shumë se 25% e tyre janë në kampe pune dhe burgje me kushte çnjerëzore. Të krishterët takohen fshehtas, në frikë dhe terror të vazhdueshëm. Ata pak që kanë lënë vendin tregojnë për tortura çnjerëzore për besimtarët që kapen nga autoritetet.

Edhe vende si Afganistani, Somalia dhe Arabia Saudite nuk lejojnë që besimtarët të mblidhen publikisht dhe të festojnë pashkët apo të adhurojnë Jezus Krishtin. Këto shtete (dhe të tjera si këto) ndalojnë ekzistencën e kishave sepse janë vende që lejojnë praktikimin e vetëm një feje. Në Afganistan sot, nuk ekziston asnjë ndërtesë kishe me një popullsi 35 milionë banorë. Besimtarët kristian takohen në fshehtësi, pasi të gjithë vijnë nga tradita muslimane dhe nëse zbulohen, rrihen dhe torturohen ose vriten. E njejta situatë është edhe në Somali. Edhe pse kushtetuta flet për liri besimi, nuk ka asnjë bashkësi të krishterë që funksionon hapur. Shumë besimtarë janë vrarë gjatë vitit 2013 dhe presioni kundër të krishterëve është i madh dhe në rritje.

Në Arabinë Saudite ka shumë besimtarë kristian, por ata kryesisht kanë ardhur aty si punëtorë nga vende të tjera. Në 2013 dhjetra besimtarë nga vende të tjera u zbuluan dhe u larguan nga vendi me forcë.

Siria ka tre vjet që është zhytur në një luftë civile të ashpër që është kthyer në një luftë fetare midis dy sekteve të Islamit. Iraku ka pësuar të njëjtin konflikt sektesh për dymbëdhjetë vjet me rradhë. Të dyja këto shtete kanë një pakicë të krishterë shumë të vjetër që kanë pothuajse 2000 vjet që jetojnë në ato troje. Mirë po, si një pakicë jo e fuqishme, të krishterët janë shkelur nga ekstremistët dhe mblidhen me shumë frikë të festojnë pashkët për shkak të atentatave kundër tyre. Edhe pse kushtetuta në këto vende lejon liri besimi, ata që lënë islamin persekutohen shumë ashpër.

Në prag të pashkës situata është e vështirë për besimtarët në shtete të tjera si Pakistanti, Iran, dhe Libia ku rrahjet, dëmtimet, kërcënimet me vdekje, martesat me forcë të vajzave më djem muslimanë, janë disa nga problemet për ata që besojnë në Jezus Krishtin në këto vende.

Vietnami vazhdon të jetë një vend komunist që i sheh të krishterët me dyshim, si agjentë të perëndimit. Në 2013 qeveria kaloi ligje të reja që e bëjnë më të vështirë jetën për të krishterët, për punën me të rinjtë, dhe për trajnimin e udhëheqësve.

Përveç këtyre vendeve të listuara më lart, ka edhe të tjera si: Egjipti, India, Algjeria, Jordania, dhe Kolumbia ku persekutimi i të krishterëve është i madh dhe shpesh në rritje.

Jezus Krishti paralajmëroi përndjekjen e ndjekësve të tij kur tha: “Lum ju kur do t’ju shajnë dhe do t’ju përndjekin dhe, duke gënjyer, do të thonë të gjitha të zezat kundër jush, për shkakun tim. Gëzohuni dhe ngazëllohuni, sepse shpërblimi juaj është i madh në qiej, sepse kështu i kanë përndjekur profetët që qenë para jush”.

Krishti u bë kurban

0

Nuk kishte figurë as bukuri për të tërhequr shikimin tonë, as paraqitje që ne ta dëshironim.

I përçmuar dhe i hedhur poshtë nga njerëzit, njeri i dhembjeve, njohës i vuajtjes, i ngjashëm me dikë para të cilit fshihet fytyra, ishte i përçmuar, dhe ne nuk e çmuam aspak.

Megjithatë ai mbante sëmundjet tona dhe kishte marrë përsipër dhembjet tona; por ne e konsideronim të goditur, të rrahur nga Perëndia dhe të përulur.

Por ai u tejshpua për shkak të shkeljeve tona, u shtyp për paudhësitë tona; ndëshkimi për të cilin kemi paqen është mbi të, dhe për shkak të vurratave të tij ne jemi shëruar.

Ne të gjithë endeshim si dele; secili prej nesh ndiqte rrugën e vet, dhe Zoti bëri që të bjerë mbi të paudhësia e ne të gjithëve.

I keqtrajtuar dhe i përulur, nuk e hapi gojën. Si një qengj që e çojnë në thertore, si një dele e heshtur përpara atyre që e qethin nuk e hapi gojën.

U çua larg nga shtypja dhe nga gjykimi; dhe nga brezi i tij kush mendoi se ai ishte larguar nga toka e të gjallëve dhe ishte goditur për shkak të shkeljeve të popullit tim?

I pëlqeu Zotit ta rrihte dhe ta bënte të vuante. Duke ofruar jetën e tij si flijim për mëkatin, ai do të shikojë pasardhës, do të zgjasë ditët e tij, dhe vullneti i Zotit do të ketë mbarësi në duart e tij.

Ai do të shikojë frytin e mundimit të shpirtit të tij dhe do të jetë i kënaqur; me anë të diturisë së tij, i drejti, shërbëtori im, do të bëjë të drejtë shumë veta, sepse do të marrë përsipër paudhësitë e tyre.

 

Teksti më lartë është marrë nga Dhiata e Vjetër, e Biblës, parashikimi i profetit Isaia 750 vjet përpara se Jezus Krishti të vinte në tokë.

Krishtlindjet 1914

0

Letra e dërguar familjes së tij nga Scrutton-i, një ushtar anglez që shërbente me regjimentin Essex Nga llogoret tona: ““Mirëmëngjesi Fritz [emri që ushtarët anglez e përdornin për gjermanët]” (S’mori përgjigje).“MIRËMËNGJESI FRITZ!” Nga llogoret gjermane: “Mirëmëngjesi.” Nga llogoret tona: “Si jeni?” “Në rregull jemi.” “Eja këtu, Fritz.” “Jo. Nëse vij më qëlloni.” “Nuk të qëllojmë. Hajde.” “Kam frikë.” “Hajde dhe merr ca cigare, Fritz.” “Jo. Hajde ti në mes të rrugës dhe takohemi aty.” “Mirë. Dakord.” Një nga tanët i mbushi xhepat me cigare dhe doli sipër. Gjermani doli nga llogorja e tij, dhe me gjithë mend u takuan në mes te rrugës, Fritz-i i mori cigaret dhe në shkëmbim na dhuroi ca djath.”

Kujtohet 100 vjetori i armëpushimit në mes të luftës

E pabesueshme por e vërtetë. Në mes të luftës së parë botërore, ushtarët armiq i ulën armët e tyre dhe shkëmbyen urime dhe dhurata për festën e krishtlindjes. Historia i konsideron ngjarjet në frontin e luftës të vitit 1914, kur spontanisht ushtarët pushuan së qëlluari njeri tjetrin, si tepër të vëçanta. Lufta e parë botërore kishte disa muaj që kishte nisur. Përpjekjet për të thyer forcat kundërshtare kishin dështuar dhe lufta po vijonte me krijimin e një fronti qindra kilometra të gjatë. Nga pamundësia për të korrur një fitore të shpejtë, të dy ushtritë kishin mbetur në llogore përballë njeri-tjetrit duke qëlluar dhe bombarduar njeri-tjetrin vazhdimisht. Në shumë vende llogoret kundërshtare ishin vetëm disa dhjetra metra larg. Afërsia e armikut lejonte komunikim me zë mes ushtarëve kundërshtarë të cilët, ndonjëherë, shkëmbenin edhe batuta, e jo vetëm plumba. Sigurisht, që kjo afërsi ishte një faktor që i lejoi ushtarët të “miqësoheshin” ditën e festës. Faktori tjetër, për këtë armëpushim në mes të një lufte të përgjakshme, ishte besimi dhe kultura e përbashkët që kishin ushtarët armiq. Si ushtarët gjermane në njërën anë, ashtu dhe ushtarët britanike e franceze në anën tjetër, i përkisnin të gjithë besimit të krishterë. Është një dëshmi për kulturën e krishterë në këto popuj, që forca e këtij besimi arriti të mposhti, qoftë edhe vetëm për disa ditë, propagandën shtetërore që ndaj kombit armik nuk duhej treguar aspak dashamirësi.

Dëshmitë okulare

Kështu ndodhi që në prag të krishtlindjes, me datë 24 dhjetor, shumë ushtarë gjerman ngritën pemë të vogla me llamba (jo elektrike kuptohet) mbi pozicionet e tyre. Pastaj, sipas zakonit, ata filluan të këndonin këngët e tyre tradicionale për krishtlindje. Të nesërmen në mëngjes, pas një natë të ftohtë dimri kishte zbardhur gjithçka, thuhet që skena dukej tamam si ajo që mund të pikturohej në një nga ato kartolinat festive. Letra origjinale e një ushtari anglez (e përkthyer më poshtë) është tipike për atë çfarë ndodhi më pas:

“Do të habitesh kur të them se si e kaluam ditën e krishtlindjes.Në prag të festës, gjermanët në llogore përballë nesh na thirrën “Gëzuar Krishtlindjet!” dhe “Cigare!”, “Puding!”, kështu që dy nga tanët u çuan, dolën mbi pozicionet tona dhe iu drejtuan pozicioneve gjermane. Në tokën asnjëanëse u takuan me katër gjermanë, që thanë se nuk do të qëllonin ditën e krishtlindjes nëse nuk qëllonim ne. Gjermanët u dhane shokëve tanë disa puro e një shishe verë, dhe këta u dhanë atyre një ëmbëlsirë dhe disa cigare. Me t’u kthyer tanët, dola unë me disa shokë dhe u takuam nga një grup prej 30 ushtarësh gjerman, që m’u dukën djem të mirë. Njërit prej tyre i kërkova të shkruante emrin dhe adresën e tij mbi një kartolinë, për suvenir. Përgjatë gjithë mbrëmjes, u kënduam këngë dhe na kënduan këngë.”

Rifleman C H Brazier, nga regjimenti Queen’s Westminsters.

Ndeshje futbolli në fushën e betejës

Një nga ngjarjet e komentuara të asaj dite është zhvillimi i ndonjë ndeshje futbolli. Në muajin janar, u botua një letër nga një oficer britanik, në gazetën Times, e cila tregonte për një ndeshje futbolli që u zhvillua mes ushtarëve në sektorin e tij. Vërtetësia e kësaj letre dëshmohet edhe nga rezultati i ndeshjes: Anglezët u mundën nga Gjermanët 3 me 2! Edhe ushtari gjerman Kurt Zehmisch (që shërbente me regjimentin Sakson Nr.134) shënoi në ditarin e tij: “Anglezët nxorrën një top futbolli nga llogoret e tyre, dhe pa kaluar shumë kohë filloi një ndeshje e vërtetë. Sa e çuditshme ishte aq edhe e mrekullueshme. Kështu u ndjenë edhe oficerët anglezë. Ja pra, krishtlindja, kjo festë e dashamirësisë, i bashkoi për pak kohë armiqtë më të betuar.”

Fundi i armëpushimit

Në shumë zona, armëpushimi zgjati vetëm për disa orë dhe me përfundimin e këtij afati rifilloi shkëmbimi i zjarrit njësoj si më parë. Por në zona të tjera, është dokumentuar që dëshira për të mos qëlluar mbi njeri-tjetrin zgjati për shumë ditë të tjera. Madje në disa sektore të frontit u pa e nevojshme të zëvendësoheshin njësitë ekzistuese me njësi të reja. Reagimi nga eprorët ishte i pritshëm. U urdhërua rreptësisht që nuk do të kishte më kontakt mes forcave, dhe u lajmërua që do të arrestoheshin ata që flisnin me armikun.

Morali i kësaj historie

Armëpushimi i krishtlindjes së vitit 1914 kujtohet si një ngjarje pozitive. Një moment kur ndjenjat fisnike mposhtën politikat armiqësore.

 

Disa komentues e shikojnë si të pa vlerë, përderisa lufta vazhdoi dhe për katër vjet të tjera. Ka dhe disa historianë që argumentojnë që lufta e parë botërore shkaktoi rrëzimin e besimit në shoqërinë europiane, qoftë në idealet humaniste por edhe ndaj kishave shtetërore, duke qënë se shumë prej tyre u implikuan në politikat luftënxitëse. Mëgjithatë, një bashkëkohës, një oficer skocez në regjimentin Highlander, e vlerësoi atë moment me një largpamësi kur shkruajti për gazetën Times në vitin 1915: “Na jep shpresë për paqe në të ardhmen kur dy kombe që urrejnë njeri-tjetrin me një urrejtje të pashoqe, dhe që janë betuar për hakmarrje të përjetëshme, arrijnë të lënë menjanë në ditën e krishtlindjes armët e tyre, dhe për hir të emrit të asaj dite këmbejnë cigare dhe i urojnë njeri tjetrit lumturi”.

 

Është e vërtetë që luftëra të shumta na kanë shoqëruar në këto 100 vite të shkuara, gjë që dëshmon se njeriu shpesh dështon përballë pasioneve të tij më negative, por nuk duhet harruar që ai armëpushim spontan në mes të luftës nuk është një rast i izoluar i dashamirësisë dhe faljes. Për shkak të emrit të Jezus Krishtit shumë njerëz sot kanë gjetur forcën, siç parashikoi ai oficer skocez, të mposhtin urrejtjen dhe të punojnë për një ditë më të mirë. Ndoshta morali i kësaj është: A do të zgjedhim ne të jemi pjesë e një historie faljeje apo do të jemi pjesë e urrejtjes dhe konfliktit që e prodhon kaq kollaj shpirti i njeriut?

Gjith’ Ju Që Besoni

Me g’zim të ngadhënjysve Shpejtoni,

shpejtoni në Betlehem.

Mbreti i engj’jve sot ndër ne ka lindur.

Refreni: Të shkojm’ ta adhurojmë

Të shkojm’ ta adhurojmë

Të shkojm’ ta adhurojmë

Jezusin Zot!

Barinjtë në fushë tufat krejt i lanë

Dhe shkuan të kërkojn’ shpëtimtarin ton’

Dhe siç u thanë,

Në një grazhd e gjetën.

Kënga që kënduan bashkë ushtarët anglezë dhe gjermanë në krishtlindje 1914

Këpucari Papa Panov

0

Një histori e shkruar nga Leo Tolstoi

Ishte prag Krishtlindjesh dhe dritat kishin filluar të ndizeshin në dyqanet dhe shtëpitë e fshatit, sepse dita e dimrit ishte e shkurtër. Papa Panov, këpucari i fshatit, doli nga dyqani i tij dhe hodhi nje sy përreth. Era e shijshme e gatimit të Krishtlindjeve, i kujtoi atij kohën kur gruaja e tij ishte ende gjallë dhe fëmijët e tij ishin ende të vegjël. Fytyra e tij zakonisht e gëzuar, tani dukej e trishtuar. Ai u kthye në shtëpi, mbylli derën dhe vendosi cajnikun në sobë. Pastaj, me një psherëtimë, u ul në kolltukun e tij të vjetër.

Papa Panov nuk e lexonte shpesh, por sonte ai e tërhoqi nga rafti Biblën e vjetër të familjes dhe gjeti pjesën ku tregohet për historinë e Krishtlindjeve. Aty, ai lexoi se si Maria dhe Jozefi, të lodhur nga udhëtimi i tyre në Bethlehem, nuk gjetën vend në han, kështu që Maria u detyrua të strehohej dhe të lindte fëmijën e saj në haur.

“Oh, mos! – bërtiti Papa Panov, – Në qoftë se ata do kishin ardhur këtu, unë do t’u kisha dhënë atyre shtratin tim dhe unë do kisha patur mundësi të mbuloja fëmijën me jorgan tim, për ta mbajtur të ngrohtë.” Ai lexoi në lidhje me Dijetarët që kishin ardhur për të parë fëmijën Jezus, duke i sjellë atij dhurata të shtrenjta. Fytyra e Plakut Panov u prish disi.

“Unë nuk kam asnjë dhuratë që të mund t`ia jap atij,” – mendoi ai me trishtim. Në një çast fytyra e tij u çel. Ai e uli Biblën, u ngrit dhe shtriu krahët e tij te pjesa e sipërme e raftit. Ai mori një kuti dhe e hapi. Brenda ishin një palë këpucë të vogla prej lëkure. Plaku Panov buzëqeshi. Ato ishin aq të mira sa s’kishte parë ndonjëherë.

“Unë duhet t`ia jap atij,” – vendosi ai, dhe i hoqi mënjanë, duke i vendosur me kujdes në kuti. Ai ndihej i lodhur tani. Provoi përseri të lexonte, por gërmat filluan të kërcenin para syve të tij. Duke menduar t’i mbyllte sytë vetëm për një minutë, Papa Panov ra menjëherë në gjumë të thellë. Dhe, ndërsa flinte, ai ëndërronte. Ai ëndërronte se dikush erdhi në dhomën e tij dhe… siç ndodh në ëndrra, ai e dinte cili ishte ky person. Ai ishte Krishti.

“Ti ke pasur dëshirë të më takosh, – i tha ai me mirësi, – Dhe nesër do të më takosh me të vërtetë. Është Dita e Krishtlindjeve dhe unë do të të vizitoj. Por shiko me kujdes.” Kur Papa Panov u zgjua, këmbanat e kishave binin pa pushim dhe një dritë e hollë po hynte në shtëpi.

“O shpirti im! – tha Papa Panov. – Kjo është Dita e Krishtlindjeve!” Ai u ngrit dhe fytyra e tij u mbush me gëzim ndërsa mendonte për ëndrrën e tij. “Kjo do të jetë një Krishtlindje shumë e veçantë,” – mendoi ai. Jezusi po vinte për ta vizituar. Si do të dukej? A do të jetë si një fëmijë i vogël, si në Krishtlindjen e parë? Apo do të jetë një njeri i rritur, një zdrukthëtar, apo ndoshta Mbret i madh, siç ai është në të vërtetë, Biri i Perëndisë? Dhe i vuri detyrë vetes të ishte i vëmendshëm gjatë gjithë ditës, me qëllim që ai ta njihte.

Papa Panov e vuri tenxheren për kafe, hapi kanatet e dritares dhe pa nga jashtë. Rruga ishte e braktisur, askush nuk kishte dalë akoma, përveç pastruesit të rrugëve. Ai dukej i mjerë si gjithmonë, dhe me të drejtë. Kush do të punonte në ditën e Krishtlindjeve, në atë të ftohtë të hidhur të një mëngjesi të tillë? Papa Panov hapi derën e dyqanit dhe thirri me dashamirësi:

“Eja të pish pak kafe të nxehtë për t’u mbrojtur nga kjo erë e ftohtë!” Pastruesi ngriti kokën, i habitur nga ftesa e papritur. Ai ishte i kënaqur të vinte në dhomën e ngrohtë. Rrobat e tij të vjetra lëshonin avull, ndërsa ai ngrohej pranë sobës. Duart e tij të skuqura nga të ftohtit, mbërthyen filxhanin e ngrohtë. Këpucari Panov e vështroi pastruesin me kënaqësi, por sytë i drejtonte shpesh nga dritarja. Ai nuk do të lejonte që vizitori i tij i veçantë t’i humbiste nga sytë.

“Prisni dikë?” – i tha pastruesi më në fund. Dhe Papa Panov me çiltërsi i tregoi në lidhje me ëndrrën e tij. “Shpresoj që ai të vijë, – tha pastruesi, – ju më keni dhënë mua pak gëzim në këtë Krishtlindje. Unë nuk e prisja.” – tha ai duke buzëqeshur. Kur pastruesi u largua, Papa Panovi vuri supën në sobë për drekën e tij, pastaj vështroi përsëri rrugën. Në fillim ai nuk pa asnjë. Por ai e kishte gabim. Dikush po vinte. Një vajzë po ecte ngadalë dhe në heshtje, duke qëndruar afër mureve të dyqaneve dhe shtëpive. Ajo dukej shumë e lodhur dhe mbante diçka në krah. Kur më në fund e pa nga afër vajzën, trishtimi i fytyrës së saj preku zemrën e Papa Panovit. Ai doli menjëherë nga dyqani.

“Hajde brenda,” – i foli ai gruas së re, e cila mbante në krahët e saj një fëmijë. “Ju të dy keni nevojë për t`u ngrohur dhe të bëni pak pushim.” Kjo nënë shumë e re në moshë, e ndoqi këpucarin brenda dyqanit dhe u ul te stoli pranë zjarrit. Ajo lëshoi një psherëtimë të madhe. “Unë do të ngroh pak qumësht për fëmijën”, – i tha Papa Panovi, – Unë kam rritur fëmijë dhe e di si ta ushqej fëmijën për ju.” Ai e mori qumështin nga soba dhe me kujdes ia dha fëmijës. “Ajo ka nevojë për këpucë,” – tha Papa Panovi. Por nëna e re u përgjigj:

“Unë nuk mund të blej këpucë, dhe s’kam burrë të më sjellë para në shtëpi. Jam nisur për në qytetin tjetër, për të kërkuar punë.” Mendja e Papa Panovit shkoi te ato këpucë të bukura që ai kishte në raft. Por ai po i ruante ato për Jezusin. Ai vështroi përsëri këmbët e ftohta të fëmijës dhe mori vendimin e tij. “Provoni këto në këmbët e saj,” – tha ai, duke i dorëzuar nënës këpucët e bukura. Këpucët shkonin për bukuri në këmbët e vajzës së vogël. Vajza buzëqeshi me të madhe kur i pa.

“Ju jeni treguar aq të mirë me ne,” – tha nëna e re, kur u ngrit me fëmijën e saj për të ikur. Dhe shtoi: “Të gjitha dëshirat e tua u plotësofshin në këtë Krishtlindje!” Por Papa Panovi kishte filluar të pyeste veten në qoftë se dëshira e tij do të realizohej. Ai vështroi me padurim lart e poshtë rrugën. Tani kishte shumë njerëz përrreth, por ata ishin të gjithë fytyra të njohura. Fqinjët e tij e uruan: “Gëzuar Krishtlindjet!” Në shesh kishte dalë edhe lypsari.

Papa Panovi hyri brenda shtëpisë dhe mori supë të nxehtë dhe një copë të madhe buke, me ngut se mos e humbiste mundësinë të shikonte vizitorin e veçantë në rrugë. Dita po ikte dhe nata e dimrit ra shpejt. Kur Papa Panov shkoi përseri te dera, kuptoi që nga errësira e madhe, s’mund t`i dallonte më kalimtarët. Megjithatë, tani pothuajse të gjithë kishin hyrë në shtëpitë e tyre dhe po i mbyllni kanatet e dritareve. Me një ecje të ngadaltë, Panovi kthehet në dhomën e tij dhe mbyll kanatet e shtëpisë. Pastaj me një lodhje në shpirtin e tij, ulet në kolltukun e vjetër.

Pra, në fund të fundit ajo kishte qenë vetëm një ëndërr. Jezusi nuk kishte ardhur. Në këtë çast, krejt papritur, Papa Panovi ndjeu që ai nuk ishte më vetëm në dhomë. Tani s’ishte ëndërr, sepse ai ishte plotësisht zgjuar. Përpara syve të tij kaluan personat që kishte ndihmuar atë ditë. Ai e pa përsëri pastruesin e rrugëve, nënën e re dhe fëmijën e saj dhe lypësin që ai kishte ushqyer. Si i kaluan përpara, secili prej tyre pëshpëriti: “A nuk më njeh mua, Papa Panov?” “Kush je ti?” – thirri ai i hutuar. Pastaj një tjetër zë iu përgjigj. Ishte zëri që i kishte folur në ëndrrën e tij. Zëri i Jezusit. Ai i foli: “Isha i uritur dhe ti me dhe për të ngrënë, isha i zhveshur dhe ti më veshe. Isha i ftohtë dhe ti më ngrohe. Vërtet kam ardhur tek ti sot, brenda gjithë atyre njerëzve që ti i ndihmove.” Në këtë moment gjithçka ra në qetësi. Vetëm zhurma e orës dëgjohej. Dukej sikur një paqe e madhe dhe një lumturi e mbushi dhomën dhe zemra e Papa Panovit u mbush aq shumë, sa ai donte të shpëthente në këngë dhe në të qeshura njëkohësisht. Dhe madje të hidhte valle nga gëzimi. “Ai paska ardhur! Ardhka vërtet!” – ishte gjithçka që tha Papa Panovi.

5 Kritika Ndaj Besimit

0

Unë kam qenë dikur ateist dhe vendosa të vërtetoja që krishtërimi nuk ishte i vërtetë. Por gjatë shqyrtimit që bëra, zbulova prova shumë të forta që tregojnë vlefshmërinë e besimit në Jezus Krishtin. Cilat ishin disa nga arsyet e mi për të kundërshtuar besimin?

1. Feja është një ‘patericë’.

Karl Marksi, autori i Manifestit Komunist, tha, “Feja është opiumi i masave.” Njerëz si Marksi kanë bërë akuzën që feja është e shpikur posaçmërisht për njerëzit të cilët janë të paaftë për t’u bërë ballë presioneve të jetës. Disa shprehen se nuk u duhet ky lloj ngushëllimi emocional, sikur ky fakt të përgënjeshtronte besimin te Zoti. Individë të tillë pretendojnë shpeshherë se janë “më të fortë” sepse janë mjaft guximtarë për t’u përballur me jetën pa “paterica.” Është e gabuar të nënkuptosh që njerëzit jofetarë nuk kanë nevojë për paterica. Skllavëria ndaj drogave, alkoolit, duhanit, seksit, parasë, pushtetit, tregon që të gjithë njerëzit kanë nevojë për paterica. Ateizmi (besimi që nuk ka Perëndi) mund të bëhet patericë për ata që janë skllavëruar pas një jetese në kundërshtim me standardet morale të Perëndisë. Në vend që të jenë të dobët, të krishterët janë të fortë, jo ngaqë mbështeten në vetveten, por sepse ata mbështeten te Jezus Krishti. Gjithsecili ka nevojë për ndihmë. Pyetja është se ku do të mbështetesh ti? Besimi në Jezus Krishtin të jep atë që nuk ta jep dot kurrë ateizmi ose fetë e tjera: plotësimin shpirtëror, paqen, dhe faljen.

2. Besimtarët janë hipokritë

Një hipokrit është një aktor, një njeri i cili pretendon të jetë diçka që nuk është. Fjalët më të ashpra të Jezusit janë rezervuar për hipokritët. E vërteta është që gjithmonë ka patur dhe gjithmonë do të ketë hipokritë, madje edhe në kishë. Por Jezusi nuk na kërkon të ndjekim të tjerë; ai na kërkon të ndjekim atë. Ndonëse të krishterët mund ta përfaqësojnë Jezusin mirë ose keq, çështja e vërtetë nuk është nëse ka apo s’ka hipokritë në kishë, por nëse Jezusi është hipokrit. Në qoftë se dikush mund të vërtetojë që Jezusi ka qënë hipokrit, atëherë e gjithë struktura e besimit do të rrëzohet. Por Jezusi është krejt i përsosur. Njerëzit që qendruan afër Jezusit dëshmojnë që ai ishte pa mëkat. Madje edhe vetë Jezusi sfidoi armiqtë e vet të gjenin faj në jetën e tij.

3. Po gjithë ato luftëra që kanë bërë të krishterët?

Disa fajësojnë krishtërimin për luftërat fetare, kryqëzatat, inkuizicionin, madje edhe për skllavërinë. Çështja këtu është thjesht një pjesë e shtrirë e çështjes së hipokritëve. Le të pohojmë që besimtarët e ashtuquajtur nuk kanë praktikuar krishtërimin e vërtetë dhe kanë bërë të keqija. Prapë se prapë, përqëndrimi tek abuzimet është një ‘ekran tymi’ për t’u fshehur nga çështja e rëndësishme: Pa frymën e Krishtit ku do të ishte bota sot? Besimi i krishtër ka mjaft më shumë arritje pozitive sesa ndikime negative. Ai ka qenë vendimtar në themelimin e shumë spitaleve, shkollave, kolegjeve, jetimoreve, agjencive të emergjencës si dhe ato bamirëse. Për të mos përmendur ndryshimin rrënjësorë të jetave të pashpresë në ato me një qëllim, shpresë dhe dashuri. Asnjë fe tjetër në histori nuk mund të krahasohet me të.

4. Është mendjengushtësi të thuash që Jezusi është e vetmja rrugë për tek Perëndia.

Jezusi tha që ai është e vetmja rrugë për tek Perëndia. Ky pretendim është ose krejt i saktë ose krejt i gabuar. Disa njerëz thonë se janë besimtarë, por lënë mënjanë pretendimin e Jezusit se Ai është i vetmi Shpëtimtar. Por nëse Jezus Krishti erdhi nga Perëndia, atëherë ne duhet të pranojmë gjithçka që ai mësoi. Nëse besohet që Jezusi thotë vetëm të vërtetën, atëherë çështja është e vendosur.

5. Nuk ka rëndësi të besosh por të jesh njeri i mirë.

Disa arsyetojnë që edhe në qoftë bindje e dikujt është e gabuar, ajo që ka rëndësi është vetëm që ai është i sinqertë dhe mundohet të jetë i mirë. Megjithatë, sinqeriteti nuk përcakton se ç’është e vërteta. Një njeri mund të bindet sinqerisht për një ide, dhe të jetë sinqerisht i gabuar. Për shembull, shumë gjermanë besuan Hitlerin dhe ishin shumë të sinqertë në besimin e tyre, por ata sigurisht që besonin te personi i gabuar. Perëndia i gjykon njerëzit në bazë të së vërtetës, jo opinioneve njerëzore, dhe kjo e vërtetë është Jezus Krishti.

Përse unë shkoj në kishë

0

Janë hapur me qindra kisha në Shqipëri gjatë njëzet e ca vjetëve që kur ra sistemi ateist. Disa prej këtyre kishave drejtohen nga predikues shqiptarë dhe disa prej misionarëve të huaj. Nuk pretendoj se të gjitha këto kisha janë njësoj, as që them se do të frekuentoja çdo lloj kishe. Por po ju jap këtu disa nga arsyet përse unë shkoj në një kishë ungjillore. Në qoftë se s’ke shkuar ndonjëherë në kishë, të ftoj t`i marrësh në konsideratë arsyet që ju paraqes më poshtë:

Kam nevojë për shoqëri

Njeriu është një qenie shoqërore. Ai ka nevojë për njerëz të tjerë. Kur Zoti e krijoi njeriun e parë, Adamin, ai tha që: “nuk është mirë që njeriu të jetë vetëm”. Njerëzit që shkojnë në kishë, nuk janë të përkryer, por në kishë kam gjetur shoqëri të sinqertë. Ku tjetër, përveç kishës, mund t’i gjesh njerëz të mbledhur nga shtresa kaq të ndryshme shoqërore, me një përzierje të të gjitha grupmoshave dhe shpesh me kombësi të ndryshme gjithashtu?

“Po e le të la”

A e dini që sipas studimeve shkencore, frekuentimi i kishës është mirë për shëndetin? Studimet tregojnë që, mesatarisht, njerëzit që shkojnë në kishë, kanë tension gjaku më të ulët, vuajnë më pak nga stresi, kanë imunitet më të lartëndaj sëmundjes, përballojnë problemet më mirë, shërohen më shpejt pas operacioneve dhe gëzojnë jetëgjatësi më të madhe.

I them Zotit: “Faleminderit”

Përse njerëzit ankohen kaq shumë dhe shumë pak janë të kënaqur? Përse lakmojnë kaq shumë dhe nuk ndiejnë më tepër gëzim, për ato gjëra që i kanë? Kjo, vjen ngaqë njerëzit duhet të jenë më mirënjohës ndaj Zotit. Është mirë që ti të shkosh përpara Perëndisë, të paktën një herë në javë, dhe t’i thuash: “Faleminderit!”

Martesa ime është forcuar

E di që martesa ime ka përjetuar përmirësim kur kam frekuentuar kishën me bashkëshorten time. Nuk e di nëse kjo vjen për shkak të arsyeve që mund të shpjegohen ose jo. Kur i drejtojmë sytë te Zoti për një orë, sikur e shikojmë edhe njeri tjetrin më me respekt dhe më me dashamirësi. Nuk besoj që ka çifte që nuk do të përfitonin nga frekuentimi i kishës. Bota nuk është e pamend kur shkon në kishë për të marrë bekimin e Zotit.

Dua të pastroj shpirtin

Përse të shkosh në kishë? Sepse ke nevojë për falje. Dhe në kishë do të dëgjosh për të vetmin që ka fuqi të falë mëkatet. Kjo është një nga arsyet më të forta që duhet të shkosh në kishë. Krishti vjen për të na çliruar nga mëkati. Prandaj ai vdiq në kryq, për të siguruar faljen. Ai vjen në mes nesh më shumë për të dhuruar se sa për të marrë. Pasi ke kaluar një javë duke luftuar me mëkatin, sa mirë që mund të shkosh në kishë të dielën dhe të pastrohesh nga çdo gjë e keqe!

Kë të adhuroj tjetër?

Këngët e kishës janë disa nga këngët më të bukura që janë shkruar. Muzika e kishës ka frymëzuar njerëzit gjatë gjithë historisë. Por adhurimi nuk ka të bëjë vetëm me këngën dhe muzikën. Ngaqë njeriu ka një botë shpirtërore, ai do të adhurojë dikë apo diçka dhe kjo është e pashmangshme. Ose do të adhurojë Zotin, krijuesin e tij, ose do të adhurojë dikë apo diçka më pak të denjë: pasurinë, partinë, punën, ndofta këngëtarë apo jo pak herë veten e vet. Është fisnike të adhurosh Zotin dhe ti duhet të kuptosh që për këtë jemi krijuar, t’i japim lavdi Perëndisë.

Sepse kam nevojë për lutje

Ka fuqi në lutje. Sidomos kur populli i Zotit lutet së bashku. Jezus Krishti premtoi, “Në qoftë se dy prej jush bien në ujdi mbi tokë të kërkojnë diçka, kjo do t’u jepet atyre nga Ati im në qiell.” Ata njerëz, për të cilët askush nuk lutet, janë më të vërtetë më të varfër shpirtërisht, sepse është e mrekullueshme kur rrethohesh nga njerëz që luten për ty.

Dua që fëmijët e mi të jenë në rrugë të mbarë

Fëmija që rritet në kontakt me kishën ka gjasa të dalë një njeri më i kompletuar në jetë dhe të jetë më pak i prirur ndaj veseve të shumta që ka shoqëria sot. Shumë prindër po vuajnë me fëmijët e tyre, adoleshentë të pakontrollueshëm. Mos prit t’ju ndodhë juve. Nëse i doni fëmijët tuaj, (dhe e marrë me mend që i doni) nuk bën keq ti shoqërosh për në kishë.

Unë besoj te Krishti

Përfytyro që Jezus Krishti viziton qytetin tënd. A nuk ke dëshirë të vesh ta takosh? Bashkësia është ky vend. Jezusi premtoi se aty ku dy ose tre njerëz bashkohen në emrin e tij, ai do të gjendej në mes tyre. Ndonëse është e drejtë të themi që Zoti është kudo, ai është i pranishëm në mënyrë të veçantë në bashkësi. Jezusi i quajti besimtarët trupi im. Kështu që pyetja,”ku mund ta gjej Jezusin sot?” merr përgjigjen: “aty ku është trupi i tij.”

Kam pyetje dhe më duhen përgjigje

Asnjëherë tjetër nuk kemi qënë të rrethuar nga kaq shumë zëra me fjalë kontradiktore. Jeta është konfuze, ndërsa ne mundohemi të kuptojmë rrugën që duhet të ndjekim. Kjo të jep një arsye tjetër të vesh në kishë. Sepse atje do të dëgjosh zërin e Perëndisë nëpërmjet këngëve, lutjeve dhe Shkrimeve të Shenjta. Zoti i flet popullit të tij në mënyrë kolektive. Zeri i tij të drejton në rrugë të mirë, të forcon, të jep kurajo, të qetëson, të korrigjon. Sa keq kur i lutemi Zotit për ndihmë, por pastaj nuk shkojmë në vendin ku Zoti na flet.

Më bën mirë të mos mendoj vetëm për veten

Nuk duhet të vesh në kishë me mendim vetëm të marrësh. Kisha është vendi ku duhet edhe të japësh. Nuk po flas vetëm për ofertën e kishës. Po flas për detyrimin që kemi të duam njeri-tjetrin. Jezusi na urdhëroi: “Po ju jap një urdhërim të ri; ta doni njeri-tjetrin, sikurse unë ju kam dashur ju, ashtu edhe ju ta doni njeritjetrin, prej kësaj do t’ju njohin të gjithë që jeni dishepujt e mi”.

Sepse e di që një ditë unë do të vdes

Nuk e di kur, as si, por e di që vdekja është e pashmangshme. Më çudit shumë që njerëzit nuk mendojnë për këtë, ose nëse e mendojnë, nuk përgatiten për ditën e tyre të fundit. Vdekja është prova e madhe që përballon njeriu. Pas vdekjes është vonë të ndryshosh drejtimin. Unë kam frikë të vdes larg Zotit, dhe nuk kam turp të them që edhe kjo është një nga arsyet që unë shkoj në kishë. Këto pra, janë arsyet e mia, përse shkoj në kishë. Por cilat janë arsyet e tua se përse ti nuk shkon në kishë? A janë ato vërtetë arsye të mira? Dhe a do të të duken të mira ato arsye kur të arrish në fund të jetës?

Ndërsa vijnë Krishtlindjet…

0

Sa herë vijnë Krishtlindjet, me vete sjellin një atmosferë të vecantë feste për këdo. Të gjithë dëshirojmë që këtë atmosferë ta jetojmë me njerëzit tanë të dashur, të afërmit, miqtë… Dashuria , mirësia janë simbolika që mbartin dhuratat dhe urimet për Krishtlindje. Edhe pse në fakt, pak njerëz sot mendojnë për atë çfarë qëndron në zemrën e festës së Krishtlindjes, që është lindja e Krishtit si qenie njerëzore. Megjithatë, duhet thënë se gjithkush e përjeton në mënyrën e vet magjinë e Krishtlindjeve. Personalisht, në këtë prag Krishtlindjesh, çfarë më bën të mendoj, është e vërteta që i ndodhi Marias. Pyes veten, çfarë ishte ajo duke bërë kur iu shfaq engjëlli i Zotit. Me siguri jetonte përditshmërinë e saj, pa menduar se do t`i shfaqej një engjëll për t`i thënë se ishte e bekuar nga Zoti. Maria e donte Perëndinë me gjithë zemër, në mënyrën e saj të thjeshtë. Mendoj se ajo ishte si shumë prej nesh, një njeri i zakonshëm…dhe engjëlli i Zotit i foli.

Mrekullitë të gjithë i dëshirojmë, por në rastin e Marias, Zoti bëri një nga ato mrekulli, të cilat shpesh janë të paimagjinueshme për mendjen njerëzore, të pabesueshme. E megjithatë, duke iu referuar sërish Marias, zbulojmë lajmin e mirë se Zoti e ka çdo situatë në kontroll. Për Marian, lajmi se do të lindte një fëmijë nga Fryma e Shenjtë, me siguri ishte tronditës, madje jo vetëm për të, por edhe për të fejuarin e saj, Jozefin. Shumë njerëz, me siguri nuk e besuan. E megjithate, ajo besoi, ata të dy besuan. Secili prej nesh do të donte që Zoti t`i fliste. Por unë sërish pyes veten: “A i japim mjaftueshëm kohë Zotit që ta dëgjojmë zërin e tij?”

Por Zoti nuk insiston, nuk na e imponon vullnetin e tij. Ndërsa na ka dhënë liri të plotë për të zgjedhur, gjërat që bëjmë në përditshmërinë tonë, na marrin shumë kohë dhe në fund, e mbyllim ditën duke u ankuar se nuk kemi kohë. Po në fakt, për këdo është çështje prioritetesh. Nëse duam ta shpëtojmë kohën, pa na humbur, i pari mendim i ditës duhet t`i përkasë Zotit, por edhe i dyti, i treti…deri në mendimin e fundit të ditës. Vetëm kështu do ta dëgjojmë zërin e Zotit. Ndërsa mendoj Krishtlindjet, ende e pyes veten: “A do të besoja thellësisht në zërin e Zotit, pasi ta dëgjoja?” A do të mundesha t`i përgjigjesha zërit të tij pa ngurim si Isaia: “Ja ku jam, dërgomë mua…”

Personaliteti ynë njerëzor, sot zgjedh hezitimin, shpesh vendos të mos reagojë, kur në fakt vetë fjala e Krishtit rrezaton siguri teksa i drejtohet kujtdo që e lexon: “Nëse ti beson, çdo gjë është e mundur…” Atëherë përse refuzojmë të qëndrojmë në dritë?! Teksa janë duke ardhur, Krishtlindjet më shtyjnë të mendoj se secili prej nesh duhet të gjejë kohë për të folur me Zotin, për të dëgjuar zërin e tij, teksa ai miqësisht na thërret: “Ejani tek unë…”

Dhe më pas, ashtu si Maria, le të besojmë pa dyshuar. Zoti i tregoi Marias se ishte besnik me të. I tillë është edhe me ne, mjafton ta lejojmë të veprojë brenda nesh, të na transformojë së brendshmi duke mbjellë paqen dhe sigurinë dhe kështu të bëjmë pa hezitim vullnetin e tij.

Pema e Vitit të Ri apo e Krishtlindjes?

0

Një nga traditat më të pëlqyera lidhur me festat e fundvitit është vendosje e një pemë halore brenda shtëpisë. Ceremonia e zbukurimit të pemës në një familje ngjall ndjenjën që koha e festave ka ardhur dhe krijon atmosferën e duhur për fundin e vitit. Por çfarë emri duhet t’i vëmë kësaj peme? Shumë familje shqiptare që kanë shijuar atmosferën e festave të fundvitit jashtë shtetit, por dhe atyre që e kanë parë vetëm nëpërmjet ekranit të televizorit, e dinë mjaft mirë që bota, pemën zbukuruese, e quan “pema e krishtlindjes”. Ndërkohë në shumicën e familjeve shqiptare, ajo gëzon një emër tjetër, “pema e vitit të ri”. Përse ndodh kjo? Shpjegimi është i thjeshtë dhe lidhet me shtetin rus, ose më mirë të themi Bashkimin Sovjetik, siç quhej dikur. Shqipëria komuniste ndoqi shembullin e ‘vëllait të madh’ në emërtimin e pemës që u popullarizua në kohën e sistemit. E vërteta është që tradita moderne e pemës së fundvitit vjen nga Gjermania. Faktikisht ata e quajnë këtë pemë të zbukuruar, pemë e krishtlindjes. Prej Gjermanisë kjo traditë filloi të përhapej në vende dhe në popuj të tjerë përreth, përfshi dhe Rusinë. Mirëpo, pati një reagim kundër pemës së krishtlindjes, për shkak të armiqësisë midis Gjermanisë dhe Rusisë në luftën e parë botërore. Kjo u forcuar më shumë pas ardhjes në pushtet të komunistëve në Rusi, të cilët e shikonin pemën e zbukuruar si e lidhur me shtresat e pasura, por në veçanti si diçka që lidhej me fenë, gjë që ata e luftonin. Ndryshimi në qendrimin rus erdhi në datën 28 dhjetor të vitit 1935, kur u botua një shkrim i famshëm në gazetën “Pravda”, që kërkoi që “pema e vitit të ri” të ngrihej në shkolla, në pallatet e pionerëve, në klube fëmijësh, dhe në institucione kulturore. Në këtë mënyrë pra, pema e mori emrin e saj të ri zyrtar. Dhe nuk është e vështirë të kuptosh pastaj që lidhjet e Shqipërisë me Bashkimin Sovjetik mundësuan importimin e pemës së vitit të ri edhe në vendin tonë. Çështja se si do të quhet në vazhdim kjo pemë festive mbetet për t’u parë. Mungesa e besimit të krishterë në disa familje mund të bëjë që pema të vazhdojë të lidhet me vitin e ri – aktualisht kjo është praktika që zbatohet sot në Turqi. Ndërsa dëshira për t’iu bashkuar traditës evropiane për të festuar krishtlindjet, mund të bëj që në disa familje të tjera, pema të rizbulojë identitetin e tij të dikurshëm. Sigurisht që toleranca shqiptare do t’i përballojë këto përplasje të vogla kulturore.

Pemë pagane?

Ka dalë edhe një version tjetër për historinë e pemës. Qarkullojnë zëra që përdorimi i pemës së krishtlindjes (apo e vitit të ri) ka origjinë në fetë pagane. Sa e vërtetë është kjo? Dihet që pemët kanë figuruar në festat fetare, në kohën e lashtë, përpara se të lindte feja e krishterë. Sidoqoftë, nuk ka asnjë provë që pema e krishtlindjes ka lidhje me tradita pagane. Kjo është e pabazë. Mirëpo, është e vërtetë që ka të krishterë në vende të ndryshme të botës që nuk e njohin pemën e krishtlindjes, ose sepse nuk e kanë në traditën e tyre kishtare, ose sepse janë të pakënaqur me mbivendosjen e elementeve të tjera në këtë festë, e cila për ata, duhet të ruante një karakter thjesht fetar.

Historikisht

Historikisht, përdorimi i pemës së krishtlindjes filloi mes protestantëve të Gjermanisë rreth shek. të 15-të. Pema e krishtlindjes përmendet për herë të parë në një kronikë të një shoqate tregëtare në Bremen në 1570, e cila tregon se si një bredh i vogël u zbukurua me mollë, arra, hurma, biskota dhe lule prej letre, dhe u ngrit në sallën e shoqatës, për të kënaqur fëmijët e anëtarëve të shoqatës, të cilët i hëngrën këto gjëra të shijshme ditën e krishtlindjes. Në fillim të shek. të 18-të, ky zakon ishte përhapur në qytetet e Rajnlandës së sipërme, dhe kur arrijmë në shekullin e 19-të, e gjejmë këtë praktikë mes shtresave të larta Gjermane. Nuk donte shumë kohë pastaj, që pema e krishlindjes të përhapej në oborre të tjera mbretërore. Në Francë, pema e parë e krishtlindjes u përdor në 1840 nga dukesha e Orleansit. Në Angli, pema e krishtlindjes u popullarizua nga mbretëresha gjermane e Mbretit Xhorxh III. Pas botimit të një ilustrimi të familjes mbretërore angleze përpara një peme krishtlindjeje, moda e pemës filloi të përhapej edhe në Shtetet e Bashkuara. Po të marrësh pjesë në festimet e fundvitit në Amerikë sot, është e vështirë të besosh që tradita e pemës nuk është një praktikë dhe aq e vjetër në atë vend.

Domëthënia e pemës

Për shumicën e njerëzve, pema është thjesht një zbukurim. Në Gjermani dhe ne vende të tjera të krishtera, pema e krishtlindjes është parë si simbol i jetës së përjetshme sepse ajo nuk pushon së lulezuari gjatë dimrit. Këta të krishterë, besojnë që Jezus Krishti erdhi në botë për t’u dhënë njerëzve dhuratën e jetës së përjetshme duke vdekur mbi një pemë (kryqi) për të shlyer mëkatet e tyre. Në disa raste, pemët simbolizojnë dhurata të veçanta përkujtimore, si në Sheshin e Trafalgarit në Londër ku qyteti Oslo i paraqet një pemë popullit të Londrës si falenderim simbolik, për përkrahjen britanike për rezistencën norvegjeze gjatë Luftës së Dytë Botërore.

artikull 1

0

God

1. The unity of the Godhead and the divine co-equality of the Father, the Son, and the Holy Spirit; the sovereignty of God in creation, providence, and redemption.
2. The Deity of the Lord Jesus Christ; His virgin birth; His manhood; His work of atonement for sinners by his substitutionary death; His bodily resurrection and ascension into Heaven; His personal return in glory.
3. The work of the Holy Spirit for regeneration, sanctification, ministry and worship; but not the necessity of a ‘second blessing’ for all believers for holiness or power.

Man
1. The total depravity of human nature in consequence of the Fall, and the necessity for regeneration.
2. The justification of the sinner solely through faith in the Lord Jesus Christ, alternative ways of salvation (e.g. by priests and sacraments) not being valid variants of Christianity.
3. The resurrection of the body, the judgement of the world by our Lord Jesus Christ, the eternal blessedness of the redeemed and the eternal punishment of the wicked.

The Scriptures
The plenary inspiration of the Old and New Testaments as originally given, and their final authority and perpetual sufficiency in all matters of faith and practice.

Church and Ministry
1. The universal Church, of which Christ is the Head, embracing all the redeemed, called by God through the Gospel and born of the Spirit.
2. The local church, comprising such believers meeting in any one locality; and fellowship between such churches, manifesting the unity of the body of Christ.
3. The ordinances of Baptism and the Lord’s Supper as being instituted by our Lord Jesus Christ, but not in Baptism as conveying regenerating grace, nor in the Lord’s Supper as being a sacrifice or involving any change in the substance of the bread and wine.

Hello world!

0

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!